Sa Istasiyon ng Tren ( Ang Unang Hirit )

LRT, MRT, Metrotrain… Eto ang mga tren na lagi natin nakikita. Sa Pagpasok sa opisina, paaralan o kahit sa paglalakwatsa man lang ito na ang nakasanayan nating sakyan…
Sa mga araw na ginawa ng Taga-gabay sa atin… May isang istasiyon ng Tren ang naging saksi sa mga pangyayaring sa iba ay wala lang ngunit para sa mga taong involve, ito ay naging isang makasaysayang lugar.
Sina Aaron at Sarah… dalawa sa mga libo-libong bagong graduate na naghahanap ng trabaho… Mga baguhang propesiyonal… Mapapansin iyon sa mga tindi ng kanilang pinapakita. Ito ang unang pagkakataong sabay sila naghahanap ng trabaho…
“May alam ka bang bagay sa pinag-aralan natin?”
“Um… Puro ospital ang alam ko eh…” Sagot ni Aaron
“Subukan kaya natin lahat?”
“May alam akong sakayan ng bus na dumadaan sa ospital na aaplayan natin…”
“Manong pakibaba nalang po kami ha…”
Pagkalipas ng isang oras nakarating na sila sa ospital na
planonilang aplayan ng trabao… Ibang klase ang ospital na ito… Ang Human Resources Office nila ay katabi mismo ng psychiatric ward.
“Fill-upan niyo muna ang form na ito at iattach ang mga dokumento niyo ksama ang picture…” Sabi ng isang human resources officer na mukhang di pa handa sa kanyang trabaho dahil sa tagal ng pag-aayos ng kanyang buhok…
Maya-maya pa…
“Mr. Aaron, Sorry we could not accept you here due to your board rating… Your board rating is too low for our standard… But we will keep your resume for six months…”
Paglabas ni Aaron…
“Sarah, di ako tinanggap mababa daw ang rating ko…”
“
Sanamatanggap naman nila ako dito…”
“Kaya yan, mataas naman ang rating mo ah…”
Biglang may narinig silang…
“Ms. Sarah, you’re next…”
Sa loob ng opisina…
“Ms. Sarah, How did you know about our job opening?”
“I’m a walk-in applicant… I don’t know if there is a job vacancy or none…”
“Acturally, we don’t have any vacancy on the position you are applying for… And all I can do for now is to keep your resume for six months… We’ll contact you if there’s any, okay?”
“Okay, thank you…”
Paglabas ni Sarah…
“Oh, ano sabi?”
“Wala palang vacancy!”
“Hehe… Nagsasayang lang tayo ng pagod at oras…”
“Text ko nga yung friend kong taga-call center…”
Maya-maya nagreply na ang friend niyang taga-call center…
“Imi-meet daw niya tayo sa mall na malapit dito…”
“Tmang-tama lang, doon narin tayo magla-lunch…”
Kumain sila sa isang fastfood chain sa loob ng mall… At pagkatapos kumain nakipagkita na sila sa kaibigan ni Sarah na taga-call center…
“Hi! Ito nga pala si Aaron.”
“Aaron, si Kim.”
“May work ka ba ngayon?”
“Actually, kagagaling ko lang sa trabaho…
Paramaingganyo kayo… Ito pakita ko sa inyo ang pay slip ko… Per 15 days lang yan!”
Seven thousand plus ang nakalagay sa pay slip ni Kim. Kung sa loob ng isang buwan mahigit kumulang nasa fourteen thousand ang sahod… Malaki ito para sa baguhan…
“Kung gusto niyo… Ilalakad ko kayo… Basta’t ang importante may background kayo ng computer… Parts, hardware, software and applications… Mga OS… Windows, Macintosh, Linux… at mga troubleshooting…”
“Mukhang mahirap yun ah… Aaron may alam ka ba sa mga ganyan?”
“More or less may alam ako…”
“Ito, mga more or less na ie-exam niyo after ng interview…”
“Saan ka na ba pupunta after nito?”
“Uuwi na ako…”
“Samahan ko nalang kayo sa istasiyon ng tren.”
Sa istasiyon ng tren… Pumila agad si Kim.
“Ito mga tickets niyo…”
“Ay, nakakahiya nilibre mo pa kami.”
“Okay lang yon, may trabaho naman ako…”
Sa oras na iyon, sa kinatatayuan mismo ni Sarah, sa isang terminal ng tren nabuo ang mga pangarap kahit kalian di niya ito inaakalang mabuo… Dito sa pangarap nabuo nagbago ang inog ng kanyang buhay… Dito nagsimula ang kanyang bago at sariling kuwento ng buhay…
*I would like to dedicate this story to one of my kabarkada… I really hope you are enjoying your life right now…